رابطه مشوق‌های مالی و جدیت در تمایل به افشای اعمال غیراخلاقی

زمینه: علیرغم سرمایه‌گذاری‌هایی که در سراسر جهان در زمینه ابزارهای تشخیص تقلب انجام می‌شود، تحقیقات همواره افشاگران را به‌عنوان مهم‌ترین منبع تشخیص تقلب شناخته‌اند. در سال‌های اخیر سازمان‌ها به منظور حفاظت از افشاکنندگان، استراتژی‌های نظارتی به‌کار گرفته‌‌اند. یکی از این استراتژی‌ها، ایجاد مشوق‌های مالی است. در این پژوهش تلاش می‌شود رابطۀ مشوق‌های مالی در ایجاد تمایل به افشاگری و نقش جدیت بر این مشوق‌ها، در حسابداران و حسابرسان بررسی شود. روش: این پژوهش به لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و به لحاظ ماهیت در زمرۀ تحقیقات توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری آن، حسابداران و حسابرسان شاغل در شهر شیراز هستند که با استفاده از فرمول کوکران، 384 نفر به شیوه تصادفی به‌عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه بوده و برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش رگرسیون استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها بر وجود رابطه مستقیم بین مشوق مالی و تمایل به افشاگری دلالت دارد. بر اساس این یافته‌ها، جدیت، باعث افزایش تمایل افراد به افشاگری می‌شود، اما نقش مشوق مالی را تحت تأثیر قرار داده و اثر آن را تعدیل می‌کند. نتیجه‌گیری: مشوق مالی، تمایل افراد را برای افشای عمل غیراخلاقی افزایش می‌دهد. لیکن نقش آن درصورتی‌که عمل جدی باشد کمرنگ می‌شود. به منظور اثربخشی کنترل‌های داخلی، باید توجه داشت که مشوق‌های مالی در همه موارد اثرگذار نیست، بلکه زمانی مفید است که اعمال غیراخلاقی جدی نباشد. زیرا افراد در برخورد با موضوعات جدی، بدون مشوق مالی، اعمال غیراخلاقی را گزارش می‌کنند.